16 de julio de 2010

ORDUÑAN HEGAN EGITEN

Hurruneko intxaurrak hamalau, bertaratu eta lau, dio esaera zaharrak. baina oraingo honetan arrazorik ez zeukan. Bertaratu eta esan bezalako despege txikia dago Orduñan. Hau beldurra ematen duena aireratzeak. Lurretik arrastaka ibili ondoren, bigarren saikeraren ondoren airean nago. Ignaziori eskerrak hegaldiaren lehen minutuetako imaginak ditut zuei erakusteko.
Bideoa sakatu hortaz eta disfrutatu paisaiaz.

13 de julio de 2010

RAID ORIENTAVENTURA PASIEGOS


Mas NESKALATZAILES para la saca.


A ze poza, neska hauekin elkartu izanagatik. Milesker zuen ilusioagatik.
Basoak ikusi arte edo mendian edo eskalatzen...

6 de julio de 2010

RIGLOS

CURRUCUCLILLO
Sabado por la mañana tempranito para librar unas horillas el sol. Menos mal que la via esta bien chapada.
Nos pusimos a escalar El Negro y Yo, como no sin mirar el croquis, pensando que la via era 5+. Subimos como pudimos para llegar al suelo y darnos cuenta que habiamos hecho un viote de 6a y 6a+, una escalada mantenida


SERON MILLAN

5 de julio de 2010




Aparcamos en la cantera de Atxarte y el ambiente ya de por si era mágico. Roca y todo verde, no hace falta irse a los Alpes para encontrar una belleza como ésta. Muchisimo calor... y quién kontxo nos manda a nosotros hacer monte a las 4 de la tarde, bueno pues!!!! esto será lo de comando anticiclón. Nos dirigimos hacia el Urrestei y volviendo a mis hazañas pasadas me venía el recuerdo de mis primeras vías de largos, la sur clásica al urrestei con Carlos, como pasa el tiempo... menudo segundo largo tirando de estribo por la placa... Pasito a pasito, sin levantar cabeza, cogemos altura en un sin plus y para cuando nos damos cuenta estamos bastante arriba casi cerca de lo que denominan "tubos de organo", joerrrr iñaki que yo pensaba que la diagonal se trataba de una vira de hierba... pero bien lejos de la realidad, había que usar las manos y puestos en faena probamos como no!!!! a ver lo poco que las usabamos. Por supuesto... a mi lo de la valentía le van a dar dos duros cuando el pepinazo que te pegas supone "susto o muerte" y yo no estaba por la labor ni de uno ni de otro, así que prestando buena atención y agarrando bien los tubos de organo fuimos progresando por todas esas placas. La verdad que merece la pena 100% y si hay que volver se vuelve, porque el disfrute esta garantizado. Pasamos por un par de cintajos puestos en puentes de roca utilizados como seguros por algún sensato, (si es k..... desde que me junto con este bilbaino de Iñaki... como dice él: Ana a que sitios te traigo eh??? y la verdad, no le falta razón), y llegamos al collado . Desde aqui, todo es demasiado pequeño, hasta los espolones debajo del Alluitz... nos toca crestear hasta la cima pasando en varias ocasiones por reuniones que vienen de la izquierda del paredón debajo de nuestros pies y "Cima" en el Untxiaitz (940m) con un desnivel de 630m y un tiempo de 1h.20 minutos. Si la subida ha sido que lo flipas, la bajada no nos deja indiferentes. Entre fotos, comer (yo sola) y hablar con algun escalador que otro hemos invertido en total 3 horitas. Resumiendo: quiero más como esta diagonal.